کاوش موضوع علامه طباطبایی

سید محمدحسین طباطبایی (اسفند ۱۲۸۱– ۲۴ آبان ۱۳۶۰)، معروف به علامه طباطبایی، مفسر، فیلسوف، فقیه اصولی، و عارف شیعه ایرانی بود. وی مدرس حوزهٔ علمیه قم بوده و از روحانیون تأثیرگذار عقیدهٔ شیعه در فضای فکری و مذهبی ایران در سدهٔ ۱۴ هجری (قمری) به‌شمار می‌رفت. تفسیر المیزان مهم‌ترین اثر اوست. همچنین، بدایةالحکمة و نهایةالحکمة، شیعه در اسلام و اصول فلسفه و روش رئالیسم از دیگر آثار مهم او به‌شمار می‌روند. ضمنا علامه محمدحسین طباطبایی، فیلسوف، فقیه، عارف و مفسر جهان تشیع، با توجه به دستگاه فلسفی خود که مبتنی بر اصالت وجود است، درباره‌ی لذت و رنج انسان تقریراتی ارائه کرده است. اضمن اینکه ایشان به اقتضای اندیشه فلسفی‌اش، لذت و رنج را امری وجودی و عین نفس قلمداد کرده‌ و معتقد است که لذت حقیقی، وجود انسان را شدت می‌بخشد و او در سایه لذات و رنج‌های حقیقی وجودی قوی‌تر یا ضعیف‌تر پیدا می‌کنند و درک قوی‌تری از لذات و آلام اخروی می‌یابد. لازم به توضیح است که علامه طباطبایی نیز چون ابن‌سینا برای لذت و رنج اقسامی قائل شده است و لذت و رنج را در یک تقسیم‌بندی بر چهار نوع حسی، خیالی، وهمی و عقلی طبقه‌بندی کرده است. ایشان در تقسیم‌بندی دیگری لذت و رنج را مشتمل بر دو نوع دنیوی و اخروی دانسته و لذت عقلی را برترین و والاترین لذت دانسته است. آن لذتی که سعادت انسان را تأمین می‌کند و در دنیا حاصل نمی‌شود؛ لذتی که ماندگار است و کمال انسان به شمار می‌آید و از لذت‌های دیگر، قوت و شدت بیشتری دارد. لذت عقلی درواقع همان لذت حقیقی است؛ چنانچه شیخ‌الرئیس نیز لذت شهودی را برترین لذت معرفی کرده‌است.... بیشتر در ویکی پدیا